De rondreizende Never Say Die club tour brengt ieder jaar een enorme line-up met zich mee met de hardste hardcore en metalcore acts. Afgelopen zondag 7 november stonden de zeven bands van dit jaar in het Tilburgse 013.
Al vanaf 4 uur ’s middags staan er bijna duizend man los te gaan op Parkway Drive, Comeback Kid, Bleeding Through, Emmure, War From A Harlots Mouth, Your Demise en We Came As Romans, in omgekeerde volgorde. Hoe dit gaat verlopen, is van tevoren al te voorspellen: dit gaat hard op hard.
We Came As Romans is voor de vroege vogels een mooie opwarmer. De screamo/metalcore van de Amerikanen heeft zowel snelle, harde momenten waarop je goed kan moshen, als rustige, cleane stukken waar je even op kan rusten. Het is jammer dat het geluid echt slecht afgesteld staat, want de band komt erdoor niet tot zijn recht. Ook de speeltijd is niet bepaald gunstig. Na vijf nummers zegt de band weer vaarwel, ze moeten zich namelijk aan een strak tijdschema houden.
Your Demise heeft evenveel tijd om het publiek te vermaken. In twintig minuten weet deze Engelse hardcore formatie wel een feestje te bouwen. Ondanks dat ook bij hen het geluid niet goed is afgesteld – de leadgitaar staat immens hard – spreekt hun muziek boekdelen voor de fans. Zij kennen ook het nieuwe album, The Kids We Used To Be, van voor naar achter en zingen enthousiast mee. Deze show is bijna een thuiswedstrijd voor de band.
Avocado Bookings heeft daarnaast ook de Duitse metalcoregroep War From A Harloth Mouth aan de clubtour weten te binden. Het is een uigelezen kans voor de band om door zowel hun thuisland als de rest van Europa te touren. Zonder fratsen zetten ze een strakke technische show neer die, nu er van geluidsman is gewisseld, de eerste twee compleet omver speelt.
Langzamerhand breidt de speeltijd per band zich uit, maar ook Emmure moet het doen met een schamele 35 minuten. Ze benutten de tijd die ze hebben wel optimaal. Weinig woorden tussendoor; gewoon lekker spelen, moet het vijftal gedacht hebben. Het publiek vindt het wel goed. Voorin barst de moshpit bijna uit zijn voegen, terwijl achterin en op het balkon iedereen rustig staat te kijken naar het spektakel dat zich voor hen afspeelt.
Veel tijd is er niet tussen de optredens, want er wordt snel gewisseld van attributen, hoewel de backline hetzelfde blijft. Even een drumstel weg rijden, ander drumstel erop, en de volgende band kan al bijna beginnen. Het is echter erg rustig als Bleeding Through gaat spelen. Waar eerst nog een hevige moshpit was, is nu een groot gapend gaat voor het podium. Ligt het aan de band, of nemen veel bezoekers even een pauze? Het is waarschijnlijk een combinatie van beiden, want Bleeding Through is wel een beetje de vreemde eend in de bijt. De standaard metalcore wordt goed uitgevoerd, maar erg overtuigend is het niet.
Ook Comeback Kid hoort vanavond in een apart vakje, maar de kwaliteit van deze melodische hardcore band ligt zo hoog. Het is niet raar dat hier weer veel mensen voorin staan. Symptoms + Cures is iets meer dan twee maanden uit, dus deze tour is perfect om het Europese publiek ermee te confronteren. Naast vele oude nummers, zoals Broadcasting… en Talk Is Cheap, passeren nieuwe songs als G.M. Vincent & I, Because Of All The Things I Could’ve Said en Do Yourself A Favor de revue. Zanger Andrew Neufeld is onuitputtelijk, ook al is heel zijn shirt nat van het zweet. Hoogtepunt is bij Wake The Dead, een nummer dat bijna iedereen mee kan zingen. Het refrein galmt door de zaal als Neufeld het publiek zijn woorden laat zingen. Toepasselijk sluit Comeback Kid de set af met Final Goodbye.
Parkway Drive is een band die alom gevierd wordt. Dat in het achterhoofd hebbende, is de verwachting hoog. Onder luid applaus komen de Australiërs op, maar zanger Winston McCall komt pas op als zijn band de eerste noten van Samsara al heeft laten horen. Na twee nummers van het nieuwe album, Deep Blue, breken ze toch het oude werk aan met Idols And Anchors, waarbij zelfs de main riff wordt meegezongen door de zaal. Single Sleepwalker is ook nieuw, maar klinkt bij menig bezoeker al aardig bekend in de oren. Het publiek is ondertussen enorm opgefokt en wil maar al te graag mee in de moshpit. Hierdoor is er bijna geen ruimte in de pit en is het alleen nog mogelijk met de massa mee te bewegen. Op deze golf van mensen crowdsurfen zelfs een paar van bovenin achter helemaal naar voren. McCall en de zijnen hebben daar wel plezier in.
Halverwege de set worden er opeens palmbomen op het podium gezet door de crew, en vervangen ze de grote banner achter het drumstel voor een met een tropisch stand erop. Het geeft een Australisch sfeertje aan de keiharde show. Logischerwijs speelt het vijftal Home Is For The Heartless na de korte pauze. Blijkbaar wil de band graag nog meer crowdsurfers zien, want opeens komt er een rubber opblaasbootje van achter coulissen vandaan, waar ze iemand uit het publiek in plaatsen. De inzittende vindt het te gek, zeker wanneer de boot helemaal naar achter ‘surft’. McCall noemt het – met een brede lach op zijn gezicht – ronduit ziek. Iets voor negen uur gaat de band weg, maar natuurlijk komen ze terug als het publiek om een toegift vraagt.
De set is namelijk niet compleet zonder hits Carrion en Boneyards. De moshpit krijgt eindelijk weer wat ruimte. De echte die-hards gaan helemaal wild op deze laatste twee nummers, waardoor velen toch een stapje naar achter doen om niet al te veel geraakt te worden door de wilde hardcore moshers. Nu de monsterhits gespeeld zijn en de band het podium opnieuw heeft verlaten, wordt er nòg meer gevraagd. Helaas, dit is echt het einde. Het is nog vroeg op de avond, maar na vijf uur lang beukende muziek is het voor het gros genoeg geweest. Of volgend jaar het festival weer in Tilburg neerdaalt, is niet zeker. Wel zeker is dat de Never Say Die tour jaar in jaar uit een succes is, vanavond uiteraard meegerekend.
Ian Schram
Meer info over studeren, studie, opleiding, evenementen, uitgaan etc. in Tilburg? Check http://www.tilburgisthuis.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten