Lang, lang geleden, toen ik nog ontspannende activiteiten ondernam die niets met mijn studie te maken hadden, besloot mijn toenmalige vriendje me mee uit te nemen. Zonder iets te zeggen plantte hij me achterop zijn fiets, en reed de koude, fel verlichte straten van Tilburg in...
Na een tijd stopte hij voor de deur van een verlicht oud pand, dat met gouden, witte en zwarte details was afgewerkt. Ik sprong van de fiets af, en terwijl vriendje een parkeerplek zocht verbaasde ik me over het lelijke contrast met het kleine, zwart met witte gebouw dat er naast stond. Dit kleine gebouw bleek overigens een erg mooie inhoud te hebben, ontdekte ik toen ik de deur nieuwsgierig opendeed. Toen we verder naar binnen strompelden botste ik tegen een balie aan, waar de lookalike van een secretaresse ons vroeg waar we voor kwamen. Wist ik veel!
Vriendje deed het woord, en regelde twee kaartjes voor een film die de naam ‘De helaasheid der dingen’ gekregen had (wat overigens een schitterende film is). Ik wandelde het gebouw verder in, en besefte dat ik nu via een onnodige omweg in het mooie pand terecht was gekomen. Rechts van me stond een glimmend zwarte bar met heel veel sterke drank en heel veel thee, en rechts stonden lieve kleine tafeltjes en bijpassende stoeltjes, met daaraan schattige oude mensjes. Ik genoot volop.
Ik keek naar de ouderen om me heen, en bestelde op basis van mijn observatie een groot glas thee, zodat ik me ook een beetje volwassen en serieus kon voelen. Dat mooie, chique glas compenseerde mijn ruw gescheurde kleding en in vergelijking extreem jonge uiterlijk meer dan voldoende. Ik nam plaats aan een van de gezellige tafeltjes, en vriendje kwam tegenover me zitten met zijn volwassen cappuccino. Enkele minuten later, toen mijn thee op was en ik genoeg had van de kleffe oudjes om me heen, sleurde ik mijn introducé mee naar de zaal waar het allemaal zou gaan gebeuren.
Ik duwde met moeite een zware deur open, en werd meegezogen in een absurd grote zaal met een enorme oplopende trap en een abnormaal hoog plafond. Omdat er verder geen mensen aanwezig waren in deze ruimte besloot ik 80% van de stoelen uit te proberen, om er vervolgens achter te komen dat ze toch allemaal even prettig zaten. Fijn is dat. Ik koos voor de stoel in het midden van de middelste rij, en keek gefascineerd naar het belachelijk grote scherm dat voor me hing. Zo groot dat je de rechterkant niet meer kunt zien als je naar links kijkt, weetjewel? Groot dus. Net voor het begin van de film stroomden er nog enkele verloren zielen de zaal binnen die allemaal op een andere rij plaats namen, en toen kon het festijn eindelijk beginnen…
Natuurlijk ga ik nu niets over de film vertellen, aangezien het internet vol staat met recensies en je de dvd ook gewoon kunt kopen (of downloaden, wat ik eeuwig zonde vind). Wel hoop ik dat ik met mijn verhaal een beetje verduidelijkt heb dat de bioscoop waarin ik me bevond een grote indruk op me heeft achtergelaten. De zogenoemde Cinecitta bevindt zich zoals gezegd in een schitterend gebouw en bevat een selectie van uiteenlopende Arthouse films die zelden in commerciële bioscopen te zien zijn. De prijzen variëren van 4 tot en met 11 euro, gebaseerd op de lengte van de film en het moment van bezichtiging. Al met al is het een prachtig geheel met sterke films, die je zeker eens zou moeten bekijken. Cinecitta bevindt zich op de Willem ll straat 29 in Tilburg en biedt meer achtergrondinformatie op http://www.cinecitta.nl/.
Geertje van de Wal
Meer info over studeren, studie, opleiding, evenementen, uitgaan etc. in Tilburg? Check http://www.tilburgisthuis.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten