Festival Mundial staat al zo’n elf jaar ver bovenaan in mijn lijst met allerbeste vrienden. Ik ben een vaste bezoeker sinds 1999 en ieder jaar is een onvergetelijke ervaring geweest. Maar dit jaar sloeg echt alles!
Ik was eigenlijk van plan om deze blog te vullen met een negatieve recensie over N*E*R*D, maar het lijkt me verstandig om hier niets over te melden, aangezien ik na één liedje ben weggelopen en dus geen duidelijk beeld heb kunnen krijgen van het optreden van deze mannen. Ik kan daarentegen wel hele pagina’s vullen met kritiek over festivalafsluiter Sean Paul – mijn God wat was hij slecht - maar ook daar heb ik bijzonder weinig zin in. Ik heb namelijk zoveel prachtige, ongelooflijke dingen meegemaakt, die het teleurstellende optreden van deze Jamaicaanse man met gemak overtreffen! De organisatie had namelijk een spetterende line-up geregeld, waarvan Flogging Molly, Babylon Circus, Gentleman & the Evolution en Xindira Companhia in mijn ogen duidelijk de hoogtepunten waren. Ook de extreem jonge winnaars van The Next Best Band – PleaSe! – waren verrassend goed!
Maar de festivalmuziek was niet het enige waar mijn hart sneller van ging kloppen. De mensen die op het festivalterrein rondliepen waren adembenemend. Alle soorten, maten en kleuren liepen voorbij en het waren stuk voor stuk fascinerende wezens. Er was één man in het bijzonder die me een half uur lang in trance heeft gekregen door alleen maar naar me te glimlachen. En toen ik eindelijk was ontwaakt betrapte ik mezelf er op dat ik zachtjes huilde van geluk. Ik klink nu waarschijnlijk behoorlijk creepy, ik snap zelf ook nog steeds niet goed wat er precies gebeurde, maar het was ongelooflijk mooi. Net als de Afrikaan. Laat ik het daar maar op houden..
Een klein minpunt van het geweldige festival waren de absurd dure versnaperingen. De muntjes kostten €2,30 per stuk, wat ik behoorlijk veel geld vind voor een bekertje cola. Zeker als we het hebben over een derde wereld festival, dat juist toegankelijk zou moeten zijn voor alle bevolkingsgroepen, culturen en subculturen. En dus ook voor mensen zoals ik, die bijzonder weinig te besteden hebben.
Maar och, dat mocht de pret niet drukken. Ik heb namelijk ontzettend genoten! Ik heb een groepje Afrikanen overrompeld met mijn beruchte robot moves, ik heb dansles gehad van een jongeman die dacht dat hij een hoogstaande balletdanseres was, en heb een kerel netjes duidelijk gemaakt dat het niet beleefd is om als een dolle hengst ongevraagd tegen een stel vrouwenbillen aan te schuren. Al met al een schitterend weekend, nietwaar?
Voor zover ik het waar kon nemen waren alle bezoekers spontaan, open en enthousiast tegen elkaar. Zoals David Baruchel – de hoofdzanger van Babylon Circus – het zo mooi kon verwoorden; The fact that we’re French and you’re Dutch doesn’t really matter. We all speak a universal language; MUSIC.
En gelijk heeft ‘ie.
Geertje van de Wal
Meer info over studeren, opleidingen, evenementen, uitgaan etc. in Tilburg? Check www.tilburgisthuis.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten