Duo pennotti

Het pannenkoekenkraampje staat naast het kraampje met Vietnamese snacks, een Surinaamse man wijst een geblondeerde Nederlandse dame de weg naar het toilet en een stukje verderop gaat het publiek -bestaande uit minstens 10 verschillende nationaliteiten- helemaal los op de Afrikaanse jazz geluiden van The Taiwa Jazzband. Muziek, mensen en zelfs het eten uit verschillende landen van over de hele wereld kwamen afgelopen weekend samen, op festival Mundial in Tilburg.

Al vanaf de weg naar de ingang van het festival dringt het tot me door, dit is niet zomaar een lokaal festival. Ik word ingehaald door twee negerinnen, allebei gekleed in een kleurrijke fladderende jurk die tot hun enkels komt. Verderop staat een donkere man met dreadlocks tot aan zijn billen en een haarband met schelpjes in. Ik hoor reggae muziek, en joelende mensen.

De festivalbezoekers creëren samen een grote duo penotti. Mensen van alle soorten afkomst, maar ook van alle leeftijden en stijlen staan te dansen, liggen in het gras of lopen wat rond. Het is mooi om te zien hoe iedereen door muziek zo dicht bij elkaar komt. Het grote verschil tussen het buitenlandse volk en de Nederlanders is zichtbaar helemaal verdwenen.

Zo gaan de buitenlanders helemaal op in de Nederlandse manier van doen, en andersom. Nederlanders dansen op Ierse muziek alsof ze nooit anders gedaan hebben, en Afrikanen eten Vlaamse frietjes of een pannenkoek met stroop.

Zo zijn niet alleen de bezoekers van verschillende afkomst, maar ook het eten. Er staan eettentjes met Pannenkoeken, Vlaamse frietjes, Chinees, Turks, Vietnamees, Thais en Afro-Caribisch, om maar even wat te noemen. Allemaal zeker de moeite waard om even te kijken wat ze te bieden hebben. En, ook niet geheel onbelangrijk, zeker niet duur!

Het laatste element, wat uiteindelijk al deze bevolking bij elkaar brengt, is natuurlijk de muziek. Ik zal geen namen van bands noemen, die zeggen je waarschijnlijk niets (behalve van de twee hoofdacts: Sean Paul en N.E.R.D. natuurlijk). Dat komt omdat de bandjes geen grote naamsbekendheid hebben, en van –vaak- ver weg komen. Zo zijn er bands uit Portugal, Wit-Rusland, Oekraïne, Kaapverdië en Aruba. Weet jij uit een van deze steden even een band op te noemen? Ik niet.

Op festival Mundial heb ik het gevoel alsof ik bij een grote gemeenschap hoor, waarin ik helemaal mezelf kan zijn. Ik vind dit festival iets wat je zeker een keer meegemaakt moet hebben, want het is echt een unieke beleving!

Check hier mijn filmpje op youtube.

Simone Benckhuijsen

Meer info over studeren, opleidingen, evenementen, uitgaan etc. in Tilburg? Check www.tilburgisthuis.nl

We all speak a universal language

Festival Mundial staat al zo’n elf jaar ver bovenaan in mijn lijst met allerbeste vrienden. Ik ben een vaste bezoeker sinds 1999 en ieder jaar is een onvergetelijke ervaring geweest. Maar dit jaar sloeg echt alles!

Ik was eigenlijk van plan om deze blog te vullen met een negatieve recensie over N*E*R*D, maar het lijkt me verstandig om hier niets over te melden, aangezien ik na één liedje ben weggelopen en dus geen duidelijk beeld heb kunnen krijgen van het optreden van deze mannen. Ik kan daarentegen wel hele pagina’s vullen met kritiek over festivalafsluiter Sean Paul – mijn God wat was hij slecht - maar ook daar heb ik bijzonder weinig zin in. Ik heb namelijk zoveel prachtige, ongelooflijke dingen meegemaakt, die het teleurstellende optreden van deze Jamaicaanse man met gemak overtreffen! De organisatie had namelijk een spetterende line-up geregeld, waarvan Flogging Molly, Babylon Circus, Gentleman & the Evolution en Xindira Companhia in mijn ogen duidelijk de hoogtepunten waren. Ook de extreem jonge winnaars van The Next Best Band – PleaSe! – waren verrassend goed!

Maar de festivalmuziek was niet het enige waar mijn hart sneller van ging kloppen. De mensen die op het festivalterrein rondliepen waren adembenemend. Alle soorten, maten en kleuren liepen voorbij en het waren stuk voor stuk fascinerende wezens. Er was één man in het bijzonder die me een half uur lang in trance heeft gekregen door alleen maar naar me te glimlachen. En toen ik eindelijk was ontwaakt betrapte ik mezelf er op dat ik zachtjes huilde van geluk. Ik klink nu waarschijnlijk behoorlijk creepy, ik snap zelf ook nog steeds niet goed wat er precies gebeurde, maar het was ongelooflijk mooi. Net als de Afrikaan. Laat ik het daar maar op houden..

Een klein minpunt van het geweldige festival waren de absurd dure versnaperingen. De muntjes kostten €2,30 per stuk, wat ik behoorlijk veel geld vind voor een bekertje cola. Zeker als we het hebben over een derde wereld festival, dat juist toegankelijk zou moeten zijn voor alle bevolkingsgroepen, culturen en subculturen. En dus ook voor mensen zoals ik, die bijzonder weinig te besteden hebben.

Maar och, dat mocht de pret niet drukken. Ik heb namelijk ontzettend genoten! Ik heb een groepje Afrikanen overrompeld met mijn beruchte robot moves, ik heb dansles gehad van een jongeman die dacht dat hij een hoogstaande balletdanseres was, en heb een kerel netjes duidelijk gemaakt dat het niet beleefd is om als een dolle hengst ongevraagd tegen een stel vrouwenbillen aan te schuren. Al met al een schitterend weekend, nietwaar?

Voor zover ik het waar kon nemen waren alle bezoekers spontaan, open en enthousiast tegen elkaar. Zoals David Baruchel – de hoofdzanger van Babylon Circus – het zo mooi kon verwoorden; The fact that we’re French and you’re Dutch doesn’t really matter. We all speak a universal language; MUSIC.
En gelijk heeft ‘ie.

Geertje van de Wal

Meer info over studeren, opleidingen, evenementen, uitgaan etc. in Tilburg? Check www.tilburgisthuis.nl