Hoewel ik van lopen houd en mijn fiets beschouw als mijn trouwe maar roestige rots in de branding, moet ik soms wat verder weg zijn. En om maar eens een vooroordeel over studenten te bevestigen: ik ben lui, dus ik doe niet aan fietsritjes langer dan een kwartier. Daarom pakte ik op een zonnige dag in juni de bus op de voltstraat in Tilburg zuid om naar mijn moeder te gaan die in Tilburg noord woont (dat is bus 1 richting het Twee Steden ziekenhuis voor de geïnteresseerden.
Nietsvermoedend sta ik bij de bushalte te wachten als ik de rode bus aan zie komen rijden. Met mijn OV-chipkaart in mijn hand sta ik klaar om de bus in te gaan en de buschauffeur mijn kaart te laten zien. Maar ik kom er tot mijn schrik achter dat de bussen in Tilburg (eindelijk) ‘OV-chipkaartproof’ zijn. Ik laat me niet van mijn stuk brengen en stap vol goede moet de bus in.
Het inchecken gaat niet vlekkeloos , als ik mijn kaart tegen het kastje aanhoudt gebeurt er niks. Ik kijk de buschauffeur vragend aan en probeer het nog een keer. Dit keer zegt het kastje ‘bliep!’ en ik neem aan dat dit het teken is dat ik officieel ben ingecheckt en mag gaan zitten.
Vanaf mijn stoeltje wissel ik begripvolle blikken uit met anderen studenten die ook een OV-chipkaart hebben en weten hoeveel problemen je met het kaartje kan hebben. Ik leun een beetje onderuit terwijl ik uit mijn raampje de straten van Tilburg bekijk.
Tot mijn genoegen is mijn uitstaphalte alweer in zicht dus ik druk op de rode stop-knop. De bus mindert al vaart als het me plots te binnen schiet: shit, ik moet ook nog uitchecken! De bus staat nu bijna stil en ik scheur mijn tas zowat open. Ik voer oorlog in de jungle genaamd mijn tas terwijl ik op zoek ben naar mijn portemonnee. Ik hoor de deuren achter me al met een zucht openschuiven en met klamme handjes en zweet-oksels waar de gemiddelde Rexona-deodorant niet tegenop kan, krabbel ik het kaartje uit mijn portemonnee. Tijdens mijn blinde paniekaanval ram ik mijn pasje bijna door het uitcheck-apparaat heen, ik hoor het verlossende ‘bliep!’ nog op de achtergrond als ik met een struikelende beweging uitstap: dat was op het nippertje.
Leunend tegen het bushokje sta ik mezelf te kalmeren (wat deo hier en een pepermuntje daar). En dan bedenk ik me ineens: dit was pas de heenreis! Ik moet toegeven: reizen met het openbaar vervoer is een hele beleving geworden.
Saskia 't Lam
Meer info over studeren, opleidingen, evenementen, uitgaan etc. in Tilburg? Check www.tilburgisthuis.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten