Woensdag 9 juni 2010 was het eindelijk zover. Ik mocht voor het eerst mijn stem laten horen bij de verkiezingen. De politiek had ik voorheen als ‘saai’ ervaren, maar ik heb me er voor de verkiezingen erg in verdiept. Eerst uitgezocht waar elke partij voor staat en waar ik me wel in kon vinden. Dat maakte een selectie van slechts twee partijen. Via stemwijzer heb ik verder ondervonden achter welke partij ik sta.
Weken van tevoren hoorde je al de vraag “op wie ga jij stemmen?” om je heen, die in mijn geval vaak werd gevolgd door een (soms heftige) discussie. Ik merkte dat op mijn opleiding (bijna) niemand op dezelfde partij zou stemmen als ik. In mijn vriendenkring koos iedereen voor de andere partij dan die uit mijn selectie van twee kwam. Thuis waren mijn moeder en ik het met elkaar eens op welke partij we gingen stemmen, mijn vader en mijn zus zouden wederom voor de partij kiezen die mijn tweede keus had. Op mijn werk waren de meningen redelijk verdeeld. Sommige waren totaal tegen de partijen die mijn eerste en tweede keus hadden en vele anderen kozen juist voor mijn tweede keuze.
Op dat moment begon ik te twijfelen of dat ik wel op deze partij moest stemmen. Als zoveel mensen in mijn omgeving al niet op de partij stemt waar ik achter sta, kan ik dan niet beter op de partij stemmen die ik als tweede keus had gesteld? Want daar stemde tot mijn verbazing wel veel mensen op. Hetgeen wat me tegenhield is dat de partij die mijn tweede voorkeur genoot zich niet inzet voor orgaandonatie, één van de dingen die ik heel belangrijk vind en dat ook echt verbeterd moet worden. Ik kan me nog herinneren dat mijn moeder op mijn 18e verjaardag tegen mij zei: “nu mag je eindelijk stemmen!” en dat ik antwoordde met “nou dat vind ik niet zo interessant! Ik vind het veel leuker dat ik me op kan geven voor volledige orgaandonatie”. Het tweede punt wat ik belangrijk vind is natuurlijk de studiefinanciering, maar daar waren de twee partijen gelijk in.
Woensdag 9 Juni om 15:30 waren mijn vader, moeder, zus en ik op weg naar “de meander”. Het schoolgebouw waar voor ons het dichtstbijzijnde stempunt was gevestigd. Mijn moeder zat met hetzelfde probleem als ik. Nog steeds te twijfelen op welke partij we gingen stemmen. Ik heb toen besloten om bij mijn standpunt te blijven. Ik had al tegen iedereen gezegd waar ik op ging stemmen en dat wilde ik niet op het laatste moment veranderen.
We liepen het schoolgebouw in, gaven onze stemkaarten af, lieten onze ID-kaarten zien en gingen in het hokje staan met de enorme lijst. Ik kleurde het bovenste bolletje in het derde vak rood. Toen we net uit de stemhokjes kwamen vroeg ik meteen aan mijn moeder “Mam! Waar heb je nou opgestemd?” waarop ze antwoordde “Toch Geertje!”. De man die in de gaten hield of alles goed verliep en waar we net nog leuk mee stonden te praten keek mijn moeder ineens heel ‘vies’ aan. “En jij?” vroeg mijn moeder. “Toch gewoon SP, mam!”.
Na de verkiezingen kreeg je weer dagen de vraag naar je hoofd geslingerd “waar heb jij opgestemd?”. Die bij mij weer volgde met een discussie. Vele vonden dat ik gewoon op de PVV had moeten stemmen en anderen zeiden dat het angstaanjagend is als mensen op de SP of PVV stemmen. Op mijn werk zei iemand zelfs: “Jij bent toch ook redelijk hoog opgeleid? Hoe kun je dan in vredesnaam achter de SP en PVV staan!”. Een belachelijke uitspraak vond ik het.
Hetzelfde als dat ik het belachelijk vind dat anderhalf miljoen van de Nederlanders op de PVV heeft gestemd en dat bijna alle anderen partijen niet met Geert Wilders willen samenwerken. Als zoveel mensen op die man stemmen dan is daar blijkbaar behoefte aan. Hopelijk gaan de VVD, PVV, CDA en PvdA nog eens om de tafel zitten en komt er een rechts kabinet uit deze keer.
Tessa van Laarhoven
Meer info over studeren, opleidingen, evenementen, uitgaan etc. in Tilburg? Check www.tilburgisthuis.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten