Zaterdagochtend, het is heerlijk warm onder de dekens maar ik sta op want er wacht een belangrijke klus op me.
De doos is nog steeds dicht, maar ik scheur hem met veel genoegen open. Er blijft wat tape aan mijn handen plakken, maar dat geeft niet. Na wat heen en weer geloop liggen de witte, nieuwe planken op een rij, netjes gesorteerd op grootte. Ik sla de handleiding open en check of de materialen die ik tot mijn beschikking heb (een schroefmachine, een sleutel en een hamer) de juiste zijn. Ik kom er achter dat ik alleen de bijgevoegde inbussleutel nodig heb, maar ach, wat maakt het uit. Vol goede moed begin ik aan wat mijn splinternieuwe Ikea kast moet worden.
Stap één: ik heb wat houtstaafjes die ik in de gaten moet stoppen. Gelukkig heb ik toch een hamer want de houtjes schijnen vandaag geen zin te hebben om in de gaten te gaan. De eerste twee planken zitten aan elkaar vast, met een glas jus d’orange in mijn ene, en de hamer in mijn andere hand, kijk ik zelfgenoegzaam naar het begin van mijn kast. So far, so good.
Maar het lachen vergaat me al snel. Plank 3 en 4 blijven niet op hun plek omdat ik de eerste twee planken bij elkaar probeer te houden en ik dus armen te kort kom. Nog maar een handleiding check dan… Daar staat het: de naakte waarheid, de confrontatie die ik niet wilde tijdens mijn bouwvakdag. Een plaatje van één mannetje: hij kijkt beteuterd en er staat een groot kruis door hem heen. Op het plaatje ernaast staan twee mannetjes, elkaar lachend aan te kijken boven de planken. Blijkbaar mis ik dus de ‘Ikea-spirit’ én zijn ze bij Ikea vergeten een hulpmannetje in mijn pakket te doen. Niet getreurd. Terwijl mijn voeten plank 1 en 2 in bedwang houden, ram ik de rest van de houtjes in de duidelijk veel te kleine gaatjes.
Een half uur later en halverwege mijn klus, sta ik op instorten. Mijn grote joggingbroek is gescheurd en Anouk verbeterd mijn stemming ook niet als ze me ‘Loooohooost in this world’ toezingt.
Met een sigaret in mijn hand ga ik gefrustreerd op mijn (eveneens zelf in elkaar gezette) Ikea-bank zitten en staar naar de kast. En ik ben boos: boos op Ikea en boos op de kast.
Plots besluit ik: “weet je wat, Ikea-kast, jij en ik gaan geen vrienden worden. Want jij bent een kast en ik ben een mens en jij gaat godverdegodver naar mij luisteren!”
Pissig pak ik de inbussleutel op en begin als een gek de schroeven in de kast te draaien. Maar natuurlijk, ik heb niet alles waterpas zitten (wat overigens een hulpmiddel is dat niet op de checklist staat) en dus zitten de gaten en de schroeven niet precies op de zelfde plek. “Maar denk je echt, kast, dat ik daardoor stop met jou in elkaar zetten en de komende drie jaar mijn tv op de grond zet en elke dag simpelweg over jouw planken heen stap?!”
Ineens wordt het doodstil in de kamer, zelfs Aretha Franklin blijft even steken in haar woorden. In slow motion pak ik de hamer op, en heel even denk ik dat ik de kast stiekem naar de deur zie schuiven. Als een losgeslagen timmerman ram ik de schroeven één voor één in de kast.
Met een kracht waar ik zelf van sta te kijken, zet ik de kast rechtop. En als een echte bouwvakker, met mijn broek veel te laag en mijn haren wild voor mijn gezicht, sta ik te grijnzen met mijn handen in mijn zij.
I will survive, for as long as I know how to love I know I’m still alive!
Saskia 't Lam
Meer info over studeren, studie, opleiding, evenementen, uitgaan etc. in Tilburg? Check http://www.tilburgisthuis.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten