‘Heb je horeca-ervaring?’ Ehm nee. ‘Heb je een CV bij je?’ Ehm nee. ‘Heb je tijd tijdens de Tilburgse kermis?’ Dat dan weer wel. ‘Vind je het erg om ook af te wassen?’ Nee hoor, ik doe alles wat je me vraagt. Argwanend word ik aangekeken tijdens mijn sollicitatie gesprek. ‘Nou meld je volgende week donderdag om zeven uur maar hier.’
Werken. Het is iets waar de meeste studenten niet onder uitkomen. Gelukkig heb je in Tilburg een studentenuitzendbureau en zo kan ik werken wanneer ik wil. Tijdens de Tilburgse Kermis werd ik ingezet in een Surinaamse broodjeszaak. En zo was mijn eerste ervaring met horeca een feit.
De klanten
Allereerst heb je drie soorten klanten. Klant nummer 1: de Surinamer. Ik weet niet hoe, maar ze zijn allemaal familie van elkaar en een kwart van je terras zit er mee vol. Zo heb je De Opa die alleen maar de hele dag boos mompelt. De Tante die je vakkundig even laat zien hoe je het meest effectief de afwas doet. De Oom die maar blijft zuchten dat al die Hollanders roti verkeerd uitspreken en zo kan ik nog wel even doorgaan. Klant nummer 2: de Tokkie. Ze zijn luidruchtig, rondbuikig en drinken bier om 2 uur ’s middags. Het typische volk dat een kermis aantrekt dus. Gelukkig eten en drinken ze veel en zijn ze dus goed voor de zaken. Klant nummer 3: De hippe yup. Je ziet ze gewoon denken: kom we gaan eens gek doen en Surinaams eten. Vertwijfeld staren ze meestal naar hun bord als ze zien dat het toch niet zo uitziet als de roti uit het pak van de wereldgerechten. Al met al een gezellige mix van mensen. Die een wat vriendelijker dan de ander, maar ach variatie houdt het leven mooi.
Het personeel
Achter de schermen is het een lichtelijke chaos. Er zijn buiten 35 tafels met gemiddeld vier mensen per tafel en je staat binnen in je eentje de afwas te doen. You do the math. Ondertussen word je door de rest de hele tijd ‘schatje’ genoemd en dat is meestal niet in positieve zin. Zodra je 'schatje' hoort, moet je óf iets halen, óf eten gaan wegbrengen óf iets harder gaan werken. Tussendoor lach je je dood om het lichtelijk hysterische medepersoneel. Zo bestelde een klant ‘zo’n hete banaan’. Drie keer raden welke woordspelingen daarover werden gemaakt in de keuken. En er wordt ook flink geouwehoerd. Bijvoorbeeld over het feit dat Nederlanders zelfs met 30 graden zoveel chocomel drinken. Verder werd ik de helft van de tijd Judith genoemd, omdat Michelle nu eenmaal niet bij me paste. Dat klonk namelijk veels te lief en te zacht en dat was ik niet. Maar ik moest het wel als compliment op vatten hoor! Later bleek dat ze eigenlijk stiekem mijn naam niet konden onthouden. Tijdens het lachen door verdwijnt de helft van het eten in de monden van de koks en krijg je te horen dat je heus niet zo secuur hoeft te poetsen.
De feiten
Tussen alle bedrijven door had ik de eer om de keuken te poetsen. Een blik achter de koelkast en je maag draait al om. Een soort zwarte smurrie komt je tegemoet en daar drijven wat blikjes en andere ondefinieerbare dingen in. Een betere besteding van je zondagmiddag kan je bijna niet bedenken. Verder voelen de vliegen zich prima thuis en is de vloer niet echt schoon te noemen. Alles staat een beetje chaotisch door elkaar en als Rob van de Smaakpolitie hier met zijn witte jas naar binnen zou lopen wordt hij niet echt vrolijk. Maar anderzijds worden de etenswaren allemaal vers bereid, zit er veel liefde in ieder gerecht en kun je eindelijk eens de originele Surinaamse keuken proeven. En dat ze stiekem goedkope rum in lege flessen Bacardi gieten.. ach dat neem je op de koop toe.
Michelle Vleugels
Meer info over studeren, opleidingen, evenementen, uitgaan etc. in Tilburg? Check www.tilburgisthuis.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten