(foto: de leerling in de ogen van de skileraar)
Ik houd niet van de winter, en dat is eigenlijk een understatement.
Maar toen mijn moeder vroeg of ik mee ging op wintersport, zei ik daar natuurlijk geen nee tegen. Klein detail: ik was nog nooit op wintersport geweest, sterker nog: ik had nog nooit een ski van dichtbij gezien.
Toch zat ik vorige week vol goede moed in de skilift in Kirchberg. Het eerste obstakel had ik toen al genomen: lopen op skischoenen. Ze kunnen tegenwoordig kaarsen maken die niet druipen en steunkousen die zichzelf aantrekken. Maar kunnen ze nou geen betere skischoen bedenken dan die vierkante klompen waarop je gegarandeerd valt? Nee dus.
Boven aan de piste keek ik vertwijfeld naar beneden: Jezus wat is dat stijl! Maar ja, naar beneden moet je toch. ‘Pizzapunt’ blijkt hierbij het codewoord te zijn, dus met mijn benen in de meest onnatuurlijke houding laat ik mijn ski’s de helling betreden. Dat ging goed… voor ongeveer één seconde. Wat er daarna gebeurde is mij nog steeds onduidelijk, maar uiteindelijk gleed ik op mijn kont, met mijn ski’s en gezicht naar de hemel gericht naar beneden. Dit duurde in mijn hoofd ongeveer anderhalf uur. Ik kon er om lachen, maar ik was niet de enige. Tijdens mijn cirque du ski act hoor ik mijn moeder zo hard lachen dat ze het waarschijnlijk drie bergen verderop nog kunnen horen. En eerlijk gezegd kan ik dat haar niet kwalijk nemen.
Veertig mislukte skipogingen later, besluit ik voor mijn eigen veiligheid naar beneden te lopen. Het resultaat: een trieste afgang tijdens een barre tocht. Dag 1 was dus niet zo’n succes.
Op dag 2 krijg ik (thank god) skiles. Alles wat ze zeggen over skileraren is waar: ze zijn blond, te bruin en voornamelijk geïnteresseerd in je liefdesleven. Één van de eerste vragen die ik kreeg was: “Do you have a boyfriend?”… hoe subtiel. Overigens voel ik me een beetje dom, als ik vanaf het heuveltje naar beneden ga, terwijl ik wordt ingehaald door een groep kleuters. Op dag 3 is het zover, ik hoef niet meer op het oefenweitje maar mag de berg op. Met slechts 3 keer vallen kom ik heelhuids beneden aan, ik mag dus niet klagen. De dagen erna gaan redelijk tot goed. Ik ski zowaar hele stukken zonder te vallen. Maar man, ik sta in zo’n verkrampte houding dat ik op sommige momenten serieus geloof dat mijn spieren aan het verzuren zijn. Gelukkig zijn er genoeg schnitzels en bratwursten om dat leed in de vorm van krachtvoer te verzachten.
Het is duidelijk: professioneel skiër zal ik nooit worden, maar professioneel après-skiër daarentegen blijkt een serieuze mogelijkheid te zijn. Waarschijnlijk is het een combinatie van de fysieke inspanning en de berglucht, maar een biertje heeft nog nooit beter gesmaakt en na 3 drankjes ziet de wereld der wintersport er al een stuk beter uit. Nu maar hopen dat ik de komende week kan lopen zonder spierpijn en kan praten zonder verstopte neus.
Saskia 't Lam
Meer info over studeren, studie, opleiding, evenementen, uitgaan etc. in Tilburg? Check http://www.tilburgisthuis.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten