Stomme, saaie, grauwe, stinkende, onzinnige boeken

Een aantal weken geleden ving ik een discussie op van een aantal jonge dames – mijn leeftijd – over boeken. En niet zomaar boeken, nee. Stomme, saaie, grauwe, stinkende, onzinnige boeken. Ze leken niet te begrijpen waarom mensen het in hun hoofd halen om tijd te verspillen aan een of andere bundel papieren waarin slechts een hoop kleine letters staan.

Naarmate het gesprek vorderde moest ik mezelf steeds meer tegenhouden om mijn persoonlijke, erg afwijkende mening met deze dames te delen. Ik wou ze dolgraag wijzen op hun onwetendheid, en op het gevaar dat ze liepen om alle prachtige verhalen die de wereld in zijn gebracht mis te lopen. Maar ik deed het niet. Ik verborg mijn geërgerde gezicht, stond op en wandelde naar de bibliotheek. De geweldige bibliotheek in het centrum van Tilburg.

Ik moet bekennen dat ik er nog maar twee keer binnen ben geweest, maar ik heb zelfs nu al dingen gezien waarvan ik niet eens wist dat ze bestonden. Dit komt trouwens voornamelijk door mijn eigen onwetendheid, aangezien ik in het dorp waar ik woon niet bepaald veel hoogstaande (technologische) ontwikkelingen meekrijg. Laat staan in de plaatselijke bibliotheek.. Maar hoe dan ook, het was geweldig!

Toen ik mezelf in de draaideur begaf en het enorme gebouw binnenliep, voelde het alsof ik thuis kwam. Het eerste fenomeen waar ik op stuitte was een of ander mooi georganiseerd leescafé. Je hebt de mogelijkheid om de hele bibliotheek door te struinen om een lekker boek te zoeken, waarna je neerploft op een fijne bank of stoel om onder het genot van een hapje of drankje de zojuist gevonden informatie meteen in je op te nemen. Een ideaal concept! Ik zou er niet raar van opkijken als me verteld wordt dat zoiets al vreselijk lang bestaat, maar zoals ik eerder vermeldde; ik weet van niets.

Mijn volgende fascinatie heeft echter niets te maken met de enorme hoeveelheid boeken die in de bibliotheek aanwezig zijn, maar met iets wat misschien nog net wat mooier is. Ik wandelde onvoorbereid naar de tweede verdieping, en ontdekte daar tot mijn verbazing een ongelooflijke verzameling dvd’s en cd’s. Ik had binnen enkele minuten al zo’n 9 films vast die ik per se moest hebben, en er zaten er ongetwijfeld nog veel meer tussen. De aanwezige muziek was op het eerste gezicht niet helemaal mijn ding – ik heb een vreemde smaak -, maar nadat ik het werk van een stel onbekende artiesten had beluisterd was ik ook op muzikaal gebied helemaal om. En ja, ik geloof goed dat zowat iedere bibliotheek een cd- en dvd afdeling heeft. Maar hebben zij ook zo’n prachtige service die je slechts 9 euro per jaar laat betalen voor alle schijfjes die je maar hebben wilt? Ik dacht het niet. Ik weet overigens niet of dit gegeven ook voor ‘volwassenen’ geldt - ik hoorde het van een betrouwbare zeventienjarige bron - maar het klinkt o zo goed!

Net toen ik dacht dat ik alles gezien had ontdekte ik ook nog een of andere adembenemend uitleensysteem. Persoonlijke service is er bijna niet te vinden, maar de computer die er staat zorgt zo goed voor je! Je hoeft alleen maar je pasje en de gewenste materialen op een bureau te leggen en alles wordt binnen enkele seconden voor je geregeld. Hoe makkelijk wil je het hebben?!

Ik kan me goed voorstellen dat ik nu zelf klink als een of ander onwetend persoon, maar ik kan nu in ieder geval hardop zeggen dat ik na mijn korte Tilburgse bibliotheekervaringen zowel informatie heb over de nieuwste ontwikkelingen, als over een stel ongelooflijke auteurs, boeken, artiesten en scenario’s! Dus alsjeblieft; ga naar de bieb, probeer het gewoon een keertje uit. Je zult vanzelf zien dat er zoveel meer is dan de saaie, onzinnige boeken waar je misschien mee bekend bent! En daarbij, boeken kunnen prachtig zijn, maar de omgeving waarin ze zich bevinden kan alles nog net even iets mooier maken. En dat is in het centrum van Tilburg zeker het geval!

Geertje van de Wal

Meer info over studeren, opleidingen, evenementen, uitgaan etc. in Tilburg? Check www.tilburgisthuis.nl

Springbreak 2010

Met een zware kater denk ik terug aan afgelopen nacht. Maar wat wil je, als je een line-up hebt met Billy the Klit, Raw Endz en Na-Na Osé, in een zwembad, met bier! Springbreak 2010 was een exotische ervaring, euforisch bijna. Niet alleen vanwege de kwaliteit van de DJ’s, maar ook vanwege de lichttechniek, de beveiliging en natuurlijk de leuke dames in bikini.

Het subtropisch zwembad in Stappegoor transformeert een keer in het jaar voor twee dagen omgebouwd in een subtropische club. Mijn huisgenoot had kaartjes gekocht, die trouwens binnen twee dagen uitverkocht waren, en ik was één van de gelukkige studenten die mee ging naar dit spektakel. Mooie vrouwen, harde beats, een lazershow en een gigantisch videoscherm maakte het feest echt de moeite waard.

Ik moet alleen wel zeggen dat ik, mijn huisgenoot en een aantal vrienden, vonden dat de DJ die bij binnenkomst draaide (rond 11 uur), niet al te best stond te mixen. Misschien moest hij gewoon even warmdraaien, of stond hij weg te dromen bij het zien van de honderden mensen die voor zijn neus in een zwembad stonden te dansen. Ik heb trouwens geen opstootjes gezien en van een vriendelijke beveiliger begreep ik dat er op het moment dat ik het hem vroeg, nog niemand gevochten had of eruit gezet was. Dit goede teken, het studiejaar die ik deze week afsloot en de gemoedelijke sfeer deed mij dan ook helemaal uit mijn dak gaan. It was getting late, but I didn’t mind, om het zo maar even te zeggen.

De ‘satisfaction’ was groot bij de bezoekers en ik vermoed dat zij zich dan ook volgend jaar weer aan de toonbank zullen melden om een kaartje te kopen. In een zwembad staan met twee biertjes in je hand en goede vrienden om je heen is sowieso okay. Doe daar nog drie vette DJ’s bij, een vleugje vriendelijk barpersoneel, een zwembad, mooie vrouwen en je hebt Springbreak 2010. Mijn complimenten voor de organisatie en ook zeker voor de geniale lazer- en video-effecten die geprojecteerd werden op de ‘waterval’.

Het was een feestelijke manier van verkoeling zoeken tijdens deze warme dagen. Zo feestelijk zelfs dat ik een droge broek vergat mee te nemen en uiteindelijk in mijn boxershort naar huis gefietst ben...

Tot ziens bij de Springbreak 2011!

Gijs Molsbergen

Meer info over studeren, opleidingen, evenementen, uitgaan etc. in Tilburg? Check www.tilburgisthuis.nl

Chili con Fusion – De live coversensatie

Als artiest moet je tegenwoordig al iets aparts doen om nog op te vallen. Nou, dat heeft Chili con Fusion toch zeker wel gedaan. De band bestaat namelijk uit een gitarist, een drummer en… een DJ! Ze produceren dan ook (nog) geen eigen werk, maar maken mash-ups van hits uit alle hoeken uit de muziekwereld. Van rap tot drum ’n bass tot oude popsongs. Tijd om wat meer te weten te komen over Chili con Fusion. Robin Faas, drummer van de band, vertelt zijn verhaal.

“Chili con Fusion bestaat al sinds 2006, maar ik zit pas twee jaar bij de band. Daarvoor was het een jazz-achtig project van hem, totaal anders. Sinds anderhalf jaar maken we in deze formatie covers/mash-ups.”

Een band met een DJ is een aparte combinatie…
“Om het aan anderen uit moet leggen, is wel erg moeilijk. Als je met een DJ speelt, verwachten mensen al gauw hele vage muziek. Ze denken dat het lastig zal zijn om naar te luisteren. Wij blijven echter heel erg in het midden. We maken gewoon toffe covers die gemakkelijk te herkennen zijn voor iedereen. Zoiets als wij nu doen, is er in Nederland eigenlijk nog niet. We zijn een soort live coversensatie, niet weer een standaard coverband waarvan er zoveel zijn. Gewoon toffe hooks, een toffe sound. Die zie je niet overal.”

Jullie muziek maakt veel indruk in clubs; de muziek is erg dansbaar. Hoe zit het met gewone optredens?
“Het zal lastig zijn om ons als hoofdact ergens op een podium te plaatsen, om dezelfde reden die jij noemt. Dan zou je een hele dansavond moeten organiseren. Zoiets als LOOS (in 013, red.) is dan wel heel makkelijk, dus dat doen we ook al. Bovendien is er steeds meer publiek voor dit soort muziek op festivals. Het wordt nu vooral geremd omdat ik nog veel optreed met Destine, maar als ik de tijd zou hebben, zou ik veel meer optreden met Chili con Fusion. Dan zouden we denk ik ook kunnen optreden op festivals.”

Jullie spelen nu alleen nog maar in Tilburg…
“De intentie is om ook buiten Tilburg te gaan spelen, maar we zitten nog in de beginfase van dit project. We hebben, denk ik, nog nooit meer dan vier uurtjes gerepeteerd voor een optreden. Zouden we dat wel doen, kunnen we veel meer. Als je maar vier keer per jaar in Tilburg speelt, is dat net wat te weinig om een band echt leven in te blazen. Het liefst zou ik heel het clubcircuit afgaan en op zomerfestivals op het dancepodium staan. We kunnen de mensen aangenaam verrassen met live-elementen binnen dance muziek.”

Biedt Tilburg genoeg voor kleine bands?
“Jazeker, je hebt hier de Cul de Sac en de Studio zitten, hele toffe cafés (Heuvel). Die bieden je ook de plek om shows te spelen. Voor onze muziek is het wel wat moeilijker om een goed podium te vinden, want clubs hebben niet echt de ruimte voor een band. Daarnaast heb je natuurlijk 013, waar je kunt repeteren voor weinig geld. Daar is de kwaliteit van de apparatuur in de repetitieruimtes boven gemiddelde kwaliteit.

Als je dan groter wordt, moet je dan niet met eigen werk aan de slag?
“Het zullen altijd mash-ups blijven, maar zoals een DJ wel eens een oud nummer als basis neemt voor een eigen nummer, kunnen wij dat ook doen. Zodanig mixen met een nieuw ritme eronder dat het een heel nieuw nummer wordt. Als er dan zo weinig van het origineel overblijft, kan je het bijna als eigen werk zien. Op die manier is het toch ‘onze’ set.”

http://www.myspace.com/chilifusion
Dj/producer: Daniel Ortgiess
Drums/percussion: Robin Faas
Guitar: Igor Sekulovic

Ian Schram

Meer info over studeren, opleidingen, evenementen, uitgaan etc. in Tilburg? Check www.tilburgisthuis.nl

Get out: zie waar FHK voor staat!

Tempraturen gaan omhoog, terrassen zitten bomvol en mensen trekken massaal naar het strand. Het is tijd voor de zomer! Helaas loopt ook het seizoen van Fontys hogeschool voor de kunsten in Tilburg ten einde. Gelukkig is er nu nog tijd voor een laatste concert of voorstelling. De studenten treden met de resultaten van een jaar hard werken naar buiten. Dit jaar met maar liefst 110 voorstellingen!

Bij een opleiding in de kunst moet natuurlijk iets gemaakt worden. Michelle van de Ven, die in haar eindexamen muziektheater zit, snapt dit. Op 29 juni in de Nieuwe Vorst in Tilburg werden haar resultaten gereflecteerd en getoetst. Het is een gezellig theater met een binnenplaats waar leraren, familie, vrienden en bezoekers geduldig (en sommige ongeduldig) zaten te wachten tot ze naar binnen mochten. Michelle van de Ven speelde de hoofdrol in een bewerking van de klassieke victoriaanse roman van Charlotte Bronte: “Jane Eyre”. Vanaf het moment dat ze op het podium staat, is het publiek muisstil. Ze spreekt moeiteloos Engels en haar zangkwaliteiten zijn van hoog niveau. De voorstellingen duurde anderhalf uur en nadat deze tijd was verstreken gingen de leraren in beraad over welk punt ze hiervoor zou krijgen. De docenten waren erg enthousiast en ze heeft daarom ook een negen gehaald door haar performance!

Nieuwsgierig geworden naar de concerten en voorstellingen? Geen zorgen. Er zijn nog een paar concerten en voorstellingen in juli. Spreekt beeldende vorming je meer aan, dan zijn er in oktober meerdere eindexamenexposities te zien. Kijk voor meer informatie op www.fontyshogeschoolvoordekunsten.nl

Tip:
Let op de tijden die in het boekje staan. Sommige tijden komen niet overheen met het concert gebouw. Zo was ik gisteren anderhalf uur te vroeg omdat er in het boekje stond dat het om zeven uur begon terwijl het bij de Nieuwe Vorst pas om half negen begon. Gelukkig heb je in Tilburg vele gezellige terrasjes waar die anderhalf uur voorbij vliegt.

Mirte Langenhuijsen

Meer info over studeren, opleidingen, evenementen, uitgaan etc. in Tilburg? Check www.tilburgisthuis.nl

Bliepen in de bus

Hoewel ik van lopen houd en mijn fiets beschouw als mijn trouwe maar roestige rots in de branding, moet ik soms wat verder weg zijn. En om maar eens een vooroordeel over studenten te bevestigen: ik ben lui, dus ik doe niet aan fietsritjes langer dan een kwartier. Daarom pakte ik op een zonnige dag in juni de bus op de voltstraat in Tilburg zuid om naar mijn moeder te gaan die in Tilburg noord woont (dat is bus 1 richting het Twee Steden ziekenhuis voor de geïnteresseerden.

Nietsvermoedend sta ik bij de bushalte te wachten als ik de rode bus aan zie komen rijden. Met mijn OV-chipkaart in mijn hand sta ik klaar om de bus in te gaan en de buschauffeur mijn kaart te laten zien. Maar ik kom er tot mijn schrik achter dat de bussen in Tilburg (eindelijk) ‘OV-chipkaartproof’ zijn. Ik laat me niet van mijn stuk brengen en stap vol goede moet de bus in.

Het inchecken gaat niet vlekkeloos , als ik mijn kaart tegen het kastje aanhoudt gebeurt er niks. Ik kijk de buschauffeur vragend aan en probeer het nog een keer. Dit keer zegt het kastje ‘bliep!’ en ik neem aan dat dit het teken is dat ik officieel ben ingecheckt en mag gaan zitten.
Vanaf mijn stoeltje wissel ik begripvolle blikken uit met anderen studenten die ook een OV-chipkaart hebben en weten hoeveel problemen je met het kaartje kan hebben. Ik leun een beetje onderuit terwijl ik uit mijn raampje de straten van Tilburg bekijk.

Tot mijn genoegen is mijn uitstaphalte alweer in zicht dus ik druk op de rode stop-knop. De bus mindert al vaart als het me plots te binnen schiet: shit, ik moet ook nog uitchecken! De bus staat nu bijna stil en ik scheur mijn tas zowat open. Ik voer oorlog in de jungle genaamd mijn tas terwijl ik op zoek ben naar mijn portemonnee. Ik hoor de deuren achter me al met een zucht openschuiven en met klamme handjes en zweet-oksels waar de gemiddelde Rexona-deodorant niet tegenop kan, krabbel ik het kaartje uit mijn portemonnee. Tijdens mijn blinde paniekaanval ram ik mijn pasje bijna door het uitcheck-apparaat heen, ik hoor het verlossende ‘bliep!’ nog op de achtergrond als ik met een struikelende beweging uitstap: dat was op het nippertje.

Leunend tegen het bushokje sta ik mezelf te kalmeren (wat deo hier en een pepermuntje daar). En dan bedenk ik me ineens: dit was pas de heenreis! Ik moet toegeven: reizen met het openbaar vervoer is een hele beleving geworden.

Saskia 't Lam

Meer info over studeren, opleidingen, evenementen, uitgaan etc. in Tilburg? Check www.tilburgisthuis.nl

Randstadsjongen in Tilburg

Terwijl ik vanaf het terras de straat in staar, denk ik aan de mooie dagen en nachten die ik hier tot nu toe meemaakte. Ik zag hier Nederland, Italië en Frankrijk verpletterend verslaan tijdens het Europees Kampioenschap 2008. Ik zag er dronken lappen zingen, vallen, kotsen, huilen en lachen.

Mooie vrouwen, ook die zijn hier nog altijd te vinden, maar die ene serveerster van café Studio is toch nog wel de mooiste. En de vrouwen hier dansen, terwijl ze dat in de Randstad waar ik geboren en getogen ben, ‘moeilijk’ lijken te vinden, of laat ik zeggen, waar ze heel veel moeite lijken te doen om maar niet te dansen, want dat is niet ‘cool’, niet stoer en niet ‘Randstad’.

De mensen hier zitten voor hun deuren op plastic stoeltjes te praten over het dagelijkse leven, de politiek, sport en de natuur. Tilburg doet mij dan ook regelmatig denken aan van die Italiaanse dorpjes, waar oude mannetjes altijd weer zitten te schaken met een kopje koffie aan een klein tafeltje bij de voordeur. En ó wat is die natuur rondom deze stad toch mooi, met haar bossen, weilanden en zandduinen. Maar er is meer, nog zoveel meer waar ik aan denk nu ik kijk naar de terrassen, ‘medestedelingen’ en de Heuvel. Ik ontmoet hier jonge dichters, talentvolle schrijvers die voorlezen op straat, topmuzikanten die gratis optredens geven, danseressen die zowaar met mij wilde dansen en niet te vergeten tot wel twee keer toe Guus Meeuwis, die trouwens best aardig is.

Vrienden van mij zeggen weleens dat deze stad niet mooi is wanneer zij alleen kijken naar de gebouwen. Maar als zij hier een aantal dagen achter elkaar vertoeven, durf ik te wedden dat ook zij zich zullen beseffen dat niet de gebouwen, maar de mensen deze stad mooi maken.

Hier heb ik mijn leven weer opgepakt nadat ik tien maanden lang mijn geluk zocht in Australië. Hier heb ik al meer dan 32 soorten bier geproefd en bier gevonden dat goedkoper is dan in de Randstad. Hier heb ik spare-ribs gegeten die net zo goed smaken als in Argentinië. Hier heb ik geluk geproefd in vrijwel elk café, elke discotheek en elk plein die deze stad rijk is. Dit is de stad waarvan ik oprecht kan zeggen dat ik ervan ben gaan houden. Tilburg is tijdens mijn studie, mijn thuis…

Gijs Molsbergen

Meer info over studeren, opleidingen, evenementen, uitgaan etc. in Tilburg? Check www.tilburgisthuis.nl

Duo pennotti

Het pannenkoekenkraampje staat naast het kraampje met Vietnamese snacks, een Surinaamse man wijst een geblondeerde Nederlandse dame de weg naar het toilet en een stukje verderop gaat het publiek -bestaande uit minstens 10 verschillende nationaliteiten- helemaal los op de Afrikaanse jazz geluiden van The Taiwa Jazzband. Muziek, mensen en zelfs het eten uit verschillende landen van over de hele wereld kwamen afgelopen weekend samen, op festival Mundial in Tilburg.

Al vanaf de weg naar de ingang van het festival dringt het tot me door, dit is niet zomaar een lokaal festival. Ik word ingehaald door twee negerinnen, allebei gekleed in een kleurrijke fladderende jurk die tot hun enkels komt. Verderop staat een donkere man met dreadlocks tot aan zijn billen en een haarband met schelpjes in. Ik hoor reggae muziek, en joelende mensen.

De festivalbezoekers creëren samen een grote duo penotti. Mensen van alle soorten afkomst, maar ook van alle leeftijden en stijlen staan te dansen, liggen in het gras of lopen wat rond. Het is mooi om te zien hoe iedereen door muziek zo dicht bij elkaar komt. Het grote verschil tussen het buitenlandse volk en de Nederlanders is zichtbaar helemaal verdwenen.

Zo gaan de buitenlanders helemaal op in de Nederlandse manier van doen, en andersom. Nederlanders dansen op Ierse muziek alsof ze nooit anders gedaan hebben, en Afrikanen eten Vlaamse frietjes of een pannenkoek met stroop.

Zo zijn niet alleen de bezoekers van verschillende afkomst, maar ook het eten. Er staan eettentjes met Pannenkoeken, Vlaamse frietjes, Chinees, Turks, Vietnamees, Thais en Afro-Caribisch, om maar even wat te noemen. Allemaal zeker de moeite waard om even te kijken wat ze te bieden hebben. En, ook niet geheel onbelangrijk, zeker niet duur!

Het laatste element, wat uiteindelijk al deze bevolking bij elkaar brengt, is natuurlijk de muziek. Ik zal geen namen van bands noemen, die zeggen je waarschijnlijk niets (behalve van de twee hoofdacts: Sean Paul en N.E.R.D. natuurlijk). Dat komt omdat de bandjes geen grote naamsbekendheid hebben, en van –vaak- ver weg komen. Zo zijn er bands uit Portugal, Wit-Rusland, Oekraïne, Kaapverdië en Aruba. Weet jij uit een van deze steden even een band op te noemen? Ik niet.

Op festival Mundial heb ik het gevoel alsof ik bij een grote gemeenschap hoor, waarin ik helemaal mezelf kan zijn. Ik vind dit festival iets wat je zeker een keer meegemaakt moet hebben, want het is echt een unieke beleving!

Check hier mijn filmpje op youtube.

Simone Benckhuijsen

Meer info over studeren, opleidingen, evenementen, uitgaan etc. in Tilburg? Check www.tilburgisthuis.nl