Er komt een bepaald punt in je (studenten)leven dat je schrikt van jezelf. Ineens bekijk je jezelf in de spiegel en doe je een schokkende ontdekking: een joggingbroek, kwast in je hand, verf op je gezicht en een half witte kast… Je bent aan het klussen.
Een paar dagen eerder had ik wat schildersspullen gekocht. Een (kleine) roller, want ik zou alleen een paar rode strepen in mijn kamer wit maken. Grondverf, omdat dat is wat ik wil: een oerproduct dat doet wat het zegt; grondig verven. Gewoon een gespierde man opgesloten in een aluminium potje, dag en nacht paraat om mijn klus te klaren. Meer had ik niet nodig, dacht ik. Ik dacht dat schilderen een overeenkomst was tussen een roller, een hand, verf en de muur, en al die dingen had ik.
De ellende begint als ik klaar ben met het kleine stukje dat wit moest, de grondverf blijkt als een gek te dekken (dat is klusjargon voor: wit maken, dus gewoon doen waar het product voor is gemaakt). Als het zo makkelijk is, kan ik natuurlijk ook wel even die zwarte vingervlekken wegwerken. Voor ik het weet sta ik als een bezetene met een roller van pakweg 15 centimeter breed hele muren van een frisse witte laag te voorzien, terwijl ik mee schreeuw met frustratiemuziek. Ik kom erachter dat ik nog paarse verf had van mijn vorige verhuizing, en bedenk dat ik best een stukje kleur aan mijn kamer toe kan voegen. Als ik op de pot van mijn oerman-verf kijk, staat daar dat ik 12 uur moet wachten alvorens ik erover heen kan schilderen. Tja, daar heb ik natuurlijk geen tijd voor. Ik wil het nu nu nu, en doop (dezelfde) roller in de paarse verf, om vervolgens over het wit heen te schilderen. Halverwege praat ik mezelf aan dat eerst schilderen en dan pas afplakken (oeps…) de goede volgorde is. Als ik klaar ben bekijk ik het resultaat vanuit alle hoeken om vervolgens best trots op mezelf te zijn. Ik wilde paars, en het is paars. Wachten is absoluut niet nodig.
En ja, van het een komt het ander. Mijn oerlelijke bruine kast wil ik graag wit hebben (‘als ik dan toch bezig ben’). Terwijl een vlugge blik in het potje verf bevestigt dat het nog makkelijk kan, schiet er ineens een woord door mijn hoofd: schuren. Ik heb ooit een keer vernomen dat men iets moet schuren voor het te verven. Maar het zal geen verassing zijn dat er in geen velden of wegen (lees: mijn kamer) schuurpapier is te bekennen is, en ik ben net zo lekker op dreef. Ik besluit even een doekje over de kast te halen en verf de kast dan toch.
Het resultaat mag er wezen. Ik heb die dag een belangrijke bouwvakles geleerd: schuren is totaal overbodig. Net zoals wachten en menghoutjes en verschillende kwasten. Eerst schilderen, niet wachten en met een nieuwe kleur erover heen gaan en daarna pas afplakken, werkt prima. Ik kan niet anders concluderen dan dat de Gamma en de Praxis een complot hebben. Ze maken je wijs dat je honderdduizend dingen nodig hebt voor je simpele klus. Al die onzin is niet nodig en het bewijs is te zien in mijn kamer: het ziet er fantastisch uit.
Saskia 't Lam
Meer info over studeren, studie, opleiding, evenementen, uitgaan etc. in Tilburg? Check http://www.tilburgisthuis.nl
PS. Dit zijn de kleine lettertjes. Ik hoop dat dit ook leest. Want ik heb nog een kleine doch belangrijke tip: koop wel terpentine. `S avonds onder de douche kwam ik er namelijk achter dat grondverf secondelijm is voor je huid. Met als gevolg dat ik als een soort dalmatiër stond te dansen in de kroeg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten